Al tijden houden veranderingsprocessen mij bezig. Klein en groot. Hoe mensen er mee omgaan, de weerstanden, maar anderen die ervan kunnen genieten. Helaas wordt er vaak iets in gang gezet, maar lijkt het niet vaak te beklijven. Toch zijn er processen, trajecten die wel slagen en zelfregulerend te werk gaan. Hoe kan dat?
In het verleden heb ik gelukkig diverse trajecten gehad met positief resultaat. Trajecten die na diverse jaren zich nog steeds aan het ontwikkelen zijn. Het mooiste blijf ik dan ook vinden, dat betrokkenen zich niet eens realiseren welke bewegingen er gaande zijn. Het gebeurd, men doet, men geniet, men is gefrustreerd, er is beweging. Mijn insteek aan het begin en de informatie dat ik kom om niets te doen, blijkt te werken. Zij moeten het doen, ik kom daarbij helpen. En ehm inderdaad bij het helpen kan het gebeuren dat ik het toch nog verhipte druk heb.
Mijn fascinatie heeft mij vervolgens bij de ontwikkeling van Libië gebracht. Wat daar gebeurd, herken ik van trajecten die ik zelf heb begeleid. Veranderprocessen, -trajecten zijn namelijk niet te leiden. Niet als je deze duurzaam wilt hebben. Ze zijn te managen dat wel, maar deels en alleen om de koers dat aangeven is vast te houden. Managen om te faciliteren, niet om te sturen. Terug naar Libië. Vanaf eind 2011 ben ik in contact gekomen met Libië. Eerst met Libische gewonden die in Nederland behandeld werden, daarna met verdieping en meer informatie door internet contacten. Het mooie daarbij is, dat Libië als doel heeft zo transparant mogelijk te zijn en daarbij veel communicatie in diverse talen heeft gepresenteerd. Hierdoor had de wereld de mogelijkheid om hun ontwikkelingen eenvoudig te volgen, maar bood dat ook de gelegenheid om het vertrouwen naar de nieuwe (overgangs) regering te vergroten. Ik kom later terug op communicatie, maar eerst wil ik 2 filmpjes tonen, die kenmerkend zijn in mijn beleving wat belangrijk is in een veranderingsproces.
Verandering heeft te maken met veel diverse elementen. Een belangrijke daarbij is loslaten. Het loslaten wat vaak te maken heeft met over je eigen grenzen durven heen te gaan, je eigen angsten overwinnen en een stap te zetten naar een nieuwe mogelijkheid. Zekerheid is er niet, maar beweging naar het nieuwe wordt gezet. Dit filmpje van de uprising is gemaakt in het begin van de Libische Revolutie. In de beelden zie je uiteindelijk duizenden, miljoenen mensen demonstreren, opkomen voor hun democratische vrijheid. Tegelijk ging Gadaffi in de verdediging door op de demonstranten te schieten. In deze dagen waar de burgers op dat moment nog geen ander verdedigingsmateriaal hadden dan hun eigen vertrouwen, inzet tot verandering, hebben ze kogels, raketten genegeerd (met honderden doden tot gevolg) en zijn ze vol wilskracht, enthousiasme, power gaan vechten voor datgene waar ze in geloofden. In het begin waren er zelfs mannen die als tegenreactie op de geweren met een speelgoedgeweer naar de tegenstanders gingen. Speelgoedgeweer en hun vertrouwen voor een andere toekomst. De eenheid, de kracht van het loslaten van hetgene wat al jaren was. Angst overwinnen om te strijden voor verandering, blijft mij boeien bij het zien van dit filmpje.
Meerdere onderdelen bij verandering is belangrijk. Zo ook reflectie, durven leren. Niet omdat het gestuurd wordt, maar omdat je er zelf in gelooft. In het volgend filmpje komt dat ook naar voren. Gemaakt op 17 februari 2012, een jaar na de opstand. Iets meer dan 3 maanden na de oorlog. Dikke drie maanden nadat wij elke dag beelden kregen van feestvierende schietende Libiërs. Drie maanden nadat men zeer intensief gevochten heeft en in 8 maanden tijd rond de 50.000 familieleden, vrienden, bekenden verloren is tijdens de gevechten om de verandering te realiseren. In de tijd dat ieder nog één of meerdere geweren in huis had, geen politie, geen leger, alleen een samengestelde tijdelijke regering. Dagelijks nog geweldincidenten plaatsvinden en dan toch…. De datum 17 februari (2011) zal voor altijd belangrijk zijn in Libië. Waar wij vrijheid vieren, omdat de bezetters zijn verdreven, vieren zij hun innerlijke vrijheid. De vrijheid om zelf gekozen te hebben voor de verandering. In het filmpje zie je vervolgens de zelfregulatie dat geweld (geweren zijn door henzelf thuisgelaten) niet de oplossing is, vieren van succes, het loslaten (vele lampions met boodschappen), het samen doen. Het feest was dit jaar op 17 februari zelfs nog groter dan in 2012. Het besef er moet nog heel veel gebeuren levert geregeld spanningen op, maar toch komt er dan even later weer een punt dat men bedenkt en de kracht vindt om naar het grotere geheel te kijken. Resultaat, terugkerend feest. Niet gesteund gefinancierd door een overheid, maar gevierd, georganiseerd door de burgers zelf.
Vergeet niet de beide links
Power of Diversity 