Brandende banden en puin om strijdende milities te weren uit de andere wijken
Afgelopen week waren er weer gevechten in Tripoli. De internationale media gaven al snel na het weekend aan dat het om de zwaarste gevechten ging sinds de dood van Gadaffi. Intussen werden ook in Benghazi diverse aanslagen gepleegd en verscheen het bericht dat de VN Libië had verlaten. Nu na diverse dagen vechten om het Internationale vliegveld Tripoli is er tussen de strijdende milities een overeenkomst afgesproken. De controle zal worden overgedragen aan een neutrale partij om zo snel mogelijk ook het internationale vliegveld (net als het militair vliegveld Maitiga vorige week) over te dragen aan de overheid. Tegelijk komt de informatie van een aanslag op een oud parlementsvrouw uit Derna. Zij was enkele maanden geleden uit het parlement gestapt, omdat zij niet mee wilde doen aan corruptie. Na zo’n week vraag je je dan af; Komt het ooit nog goed met dit land?
In 2014 zijn door de gewelddadige aanslagen al meer dan 400 doden gevallen in Libië. Daarvan vielen de meesten, circa driekwart, in het Oosten van Libië. Het land is 45 keer zo groot als Nederland en de gevechten die er woeden zijn zeer verschillend van aard. In het Westen en Zuiden van het land woeden de gevechten tussen milities en gaat het voornamelijk over politieke belangen. In het Oosten zijn het de extremisten die vele aanslagen plegen of terecht komen in een gevecht met een andere militie, die juist voor een liberale omgeving vecht. De acties van de extremisten zijn vaak onvoorspelbaar en dat maakt het voor de bevolking erg onveilig. In het Westen en Oosten van het land is de situatie dus iets overzichtelijker, al moet je ten alle tijden opletten. Er kan altijd iets gebeuren maar de werkelijke gevechten zijn tot zover geclusterd en concentreren zich op één plek. En bovendien ontploft er naar verhouding meer munitie in de lucht dan ze daadwerkelijk op de grond doelwitten raken.
Bij het opmaken van de schade na de gevechten van dit weekend bijvoorbeeld veronderstelde men dat bijna het gehele internationale vliegveld in Tripoli was verdwenen. De schade bleek mee te vallen. Beelden toonden één vliegtuig dat in rook was opgegaan, een enkel vliegtuig had een kogelgat, maar de gebouwen en overige zaken vertoonden weinig tot geen schade. Helaas is men na deze berichtgevingen in uw krant nog even doorgegaan en ziet de ontvangst-/vertrekhal er nu iets anders uit. Voor nu zijn dan ook de (internationale) vluchten overgenomen door de vliegvelden Maitiga en Misrati.
De stress en angst was in deze week goed aan te voelen bij de Libiërs. Als niet-Libiër heb ik meerdere gewelddadigheden meegemaakt. Ik blijf het een bijzonder gebeuren vinden. Te verwachten conflicten en dus normaal vanuit gedrag en andere gebeurtenissen, maar goedkeuren zal ik het nooit. Je weet van te voren nooit zeker hoe een conflict verloopt en er wordt behoorlijk wat munitie van allerlei kaliber gebruikt. Hierdoor weet je als burger nooit wat je op je bord krijgt. En het ergste is dat je al helemaal niet weet wanneer het ophoudt. De veronderstellingen die je hebt en het volgen van internationale- en sociale media stopt de angst niet. Soms versterken ze juist dat gevoel.
Het valt mij op dat veel media de ‘andere’ wereld, de wereld zonder geweld, nauwelijks zien. Ze schrijven niet over de Libiërs die op straat blijven protesteren tegen milities (ook deze week), de Libiërs die de wegen van hun wijk blokkeren om te zorgen dat mogelijke strijdende milities niet in hun wijk terecht komen, de Libiërs die een geweer in huis hebben en deze goed verborgen houden, maar er niet mee ten strijde strekken. Ik heb het over de Libiërs die ondanks de conflicten hun straten en gebouwen blijven herstellen zonder verdere steun, maar door burgerinitiatief. De Libiërs die proberen hun stranden en kustwateren schoon te houden, bomen blijven planten, parken aanleggen en voedsel uitdelen aan wie dat nodig heeft. Met weinig middelen probeert men door te gaan, niet wetende hoe de huidige vicieuze cirkel is te doorbreken en hoelang de weg nog is. Keer op keer geeft men via allerlei kanalen aan dat men maar één ding wil: Democratie, gelijkheid en veiligheid voor ieder in het land.
De internationale staf van de VN heeft Libië verlaten wegens het toenemend dreigend geweld. U leest het goed: wegens het toenemend dreigend geweld tégen de VN zelf. De dreiging ontstond begin juli toen de VN een rapport toonde met uitspraken waar de Libiërs zich totaal niet in herkenden. Het ging over milities die geborgen moesten worden, Operatie Dignity was verkeerd en er werd nog een aantal zaken genoemd dat menig Libiër naar de keel deed grijpen. De gedachte van de Libiër is dat de VN-staf lekker heeft genoten van allerlei exclusieve feestjes, maar in de drie jaar dat ze daar waren, geen verschil hebben gemaakt. En, sterker nog, ze het gevoel hebben gekregen dat hun mening niet telt.
Libië blijft een instabiel land. Aanslagen dreigen iedere dag, de stress en depressies blijven en men weet niet wanneer het ophoudt. Alleen, het gekke is, het zijn niet de geweren die zorgen voor de grootste instabiliteit. Veel wapens heb ik gezien als vaasje voor een bloem, als vlaggenhouder, goed ingepakt tegen regen en in de meeste gevallen goed opgeborgen. Er zijn ook veel groepen die tegen geweld zijn en hun omgeving juist willen beschermen. Alleen, hoe kunnen zij het verschil maken ten opzichte van de gewelddadige wereld waar de buitenlandse media over berichten. Hoe is die negatieve cirkel te doorbreken?
Eén ding is zeker. Na het doorbreken van de cirkel, zal ieder Libiër en niet-Libiër zeggen:
“Het is hier FANTASTISCH!”
Power of Diversity 