Een prachtig stukje tekst in een filmpje dat ik zag vanuit Libië. Benghazi beter gezegd. Het verhaal wordt voor een heel groot deel weergegeven in het filmpje, zoals ik het al tijden in mijn hoofd heb om de huidige situatie van de mensen in Libië weer te geven.
Veel mensen zijn moe. Heel erg moe. Wat niet in het filmpje wordt gezegd, maar zeker zo is, men heeft geen spijt van de revolutie, van de oorlog. Alleen men verlangt zo naar rust. Onder Gadaffi was het altijd al dat er een spanning in de samenleving was, want je wist nooit wat en/of wanneer iets kon gebeuren. Wie je kon vertrouwen. Als er iets gebeurde wist je ook nooit hoe het zou verlopen, zou het ook afgemaakt worden. Altijd was er onrust, altijd op je hoede zijn.
Dan februari 2011, de revolutie. In acht maanden tijd tienduizenden doden en nog veel meer gewonden. Alleen hierbij gaat het over het zichtbare, duidelijk waarneembare leed. Het psychische leed is vele en vele malen groter. Zowel van de oorlog als van daarvoor.
Menigeen heeft het wel eens meegemaakt. Tijdenlang heb je te maken met een hele grote druk. Op zich geen probleem, voor sommige kan het zelfs ook prettig zijn geweest, want in die periode kon je mogelijk iets voor iemand anders betekenen. Alleen dan valt de druk weg. Zo, opeens. Veel mensen kennen het mogelijk bij ziekbed, sterfbed. Ook topsporters kennen het. Het wel bekende zwarte gat. Menigeen wordt ook in deze periode depressief. Wat nu. Wat heerlijk als je ook even je er in mag wentelen. Even je nieuwe leven zonder druk een plek geven. Wat alleen als er vervolgens nog steeds onrust is en je nog steeds goed MOET opletten.
In deze periode verkeert nu menig Libiër. Iedereen in het hele land heeft ermee te maken. Ene deel van het land meer of minder, maar niemand in het land heeft zekerheden. Is prima, het komt zeker wel goed. Zal nog even duren, maar het komt goed. Alleen de veiligheid. Continu zijn er individuen die om diverse redenen acties uitvoeren waar menigeen zelf later ook zijn vraagtekens bij zet. Alleen, ja dan is het wel gebeurd.
Dan zijn er mogelijk diverse partijen van buiten Libië (met name uit het Midden Oosten is het vermoeden) die proberen het geloof een stevige bodem te geven in Libië. Nu is 100% van de Libiers Moslim, Sunni. Alleen is daar wel weer een verschil in hoe het beleden wordt. Een hele kleine groep, met steun van buiten probeert dan nu onder ander doormiddel van geweld een strenger belijden van de Islam op de leggen. Iets wat menig Libiër zeker niet ondersteunt.
Dan heb je de milities. De groepen die mede voor de vrijheid van Libië hebben gezorgd, vormen nu een bedreiging. Vele milities zijn ondertussen al gestopt (vrijwillig of gestimuleerd), alleen nog niet allen. Men kon eerst blijven, omdat zij voor een groot deel het land ook draaiende hebben gehouden op het gebied van veiligheid. Alleen door hun diversiteit, hun autonomie zijn er ook allerlei wantoestanden ontstaan.
Ofwel vanuit alle hoeken is er druk en dan hebben we het nog niet over andere dagelijkse zaken. Opbouw van democratie en een rechtsstaat. Hoe en wat wel daarin? Dagelijks leven, studie, werk, zorg om familie en vrienden. Men is al zo moe, vele depressief. Vele door het verleden lijden aan PTTS, schizofrenie, verslaafd en wat nog meer. Kan men hier ruimte aan te geven. Eigenlijk niet, want er MOET zoveel gebeuren. Dan blijven de buitenlanders ook nog weg. Geen investeringen, geen (weinig) hulp. Niet echt een signaal dat de Libiër vertrouwen geeft. Niet in hunzelf als in hun toekomst. Onterecht, want er gebeurd heel veel goeds. Elke dag is er een verbetering. Elke dag is het veiliger, elke dag leert men. En nog steeds, ondanks de moeheid is de power, de blijheid voor een nieuw, een andere toekomst nog steeds aanwezig.
Even if I leave ….. Ik hoor zoveel Libiers zeggen dat ze naar een ander land willen. Ondanks alle horror scenario’s die ik hun aandraag. Ze nemen hun spaargeld wel mee, maakt niet uit. Maar men wil weg. Ze houden van hun land, hebben niet voor niets enorm gevochten. Gevochten voor hun eigen leven, vrienden, familie moeten begraven. Duizenden zijn nog vermist. Alleen een tijdje een ander, mogelijk eenvoudiger leven. Zo graag. Gewoon rust. Op zoek naar hun nieuwe ik. Hun echte ik. Iets wat ze eigenlijk nog nooit hebben mogen of kunnen doen. Gewoon …. Genieten. Niet nadenken, niet …. Is dat het werkelijke leven. Nee. Weten ze dat. Ja en toch … leave, but sure at one day they will be back.
vergeet niet de link aan te klikken
Power of Diversity 