Het belang om een cultuur van een land te kennen, komt naar voren vanuit het artikel ‘Van wereldse verzetjes voor vrouwen in Libië geen tekenen’ door Arno Haijtema in de Volkskrant op 22 april 2022. Naar aanleiding van het artikel heb ik het onderstaande geschreven en naar de Volkskrant gestuurd. Van de journalist kwam een reactie. Het artikel was volgens hem gekoppeld aan een ruim en breed onderzoek.
Het belang van culturele kennis
Libië ken ik nu meer dan 10 jaar. Jaren waar ik dagelijks contact had met de mensen. In het land woon en werk. Samen met de mensen ben in goede en slechte periodes. Eén ding dat mij daarbij zeker is geworden is dat de vrouwen zeker aanwezig zijn in de samenleving. In huis, in bedrijven en op straat. Een reactie van een vriend waarmee ik over het artikel spreek bevestigt dan ook mijn beeld. Hij schiet enorm in de lach. ‘Ik kan geen kant opkijken, kan naar geen café gaan of het aantal vrouwen lijkt hoger te zijn dan mannen.’ Vanuit de werkelijkheid herken ik het artikel dan ook totaal niet, wel vanuit de aanname. Van de mensen die niet of nauwelijks in Libië zijn geweest.
Libië leren kennen via media verslagen blijkt wederom niet mogelijk. In de analyse van de journalist wordt framing vanuit media, maar politici en ngo’s vergeten. De framing vanuit partijen met de achterliggende gedachte ‘wat wil ik’. Het ‘eigen’ belang van de boodschapper. (Noot: Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van mijn verhaal in en met Libië. Daarbij gaat het niet alleen om mijn verhaal maar is het ook gekoppeld aan onderzoek. Zoals communicatie en framing)
Ander belangrijk onderdeel blijkt het gebrek aan culturele kennis. Weten wat de vrouwen doen in Libië aan de hand van foto’s of video beelden is namelijk niet mogelijk. Vanuit bescherming, respect voor de vrouw, worden zij uit beeld gehouden. Vanuit de beelden naar het kijken naar de voetbalwedstrijden via de mega beeldschermen op vele pleinen door het land heen is dan ook geen conclusie te halen. De verhouding van man en vrouw tijdens voetbalwedstrijden in Nederland is volgens mij ook geen afspiegeling van de Nederlandse samenleving.
Als ik na het lezen van het artikel even weer op Twitter kijk is het eerste wat ik zie een bericht van de Libische teken-kunstenaar Amed (@amed0_ ). Bij het bericht zitten diverse foto’s van een bijeenkomst met in het publiek redelijk veel vrouwen. Voor mij niet ongewoon, maar wel ongewone beelden via mainstream media. De Libische vrouw kom je namelijk overal tegen, maar minder bij voetbal of gevechten.
Andere onjuiste analyse van journalist gaat over de eenheid in Libië. Diverse keren heb ik met plezier, het plezier rondom de voetbalwedstrijden mogen aanschouwen. Voor en na een wedstrijd. Momenten waar ik geregeld de uitdaging had te ontdekken wie nu gewonnen of verloren had. Daar ieder samen aan het feestvieren was. Een eenheid dat je op elk gebied tegen kan komen in Libië, met uitzondering als het over politiek gaat. Politiek is in Libië nog een nieuw fenomeen. Kent de uitdaging om vanuit een bewust gepolariseerde samenleving, een vertrouwen op te bouwen. Een vertrouwen waar ieder gelijk is en gelijke kansen krijgt. Kom je namelijk een Libier tegen buiten Libië, komt degene een andere Libier tegen, dan is er gelijk de ‘broederschap’. Beide zijn Libiërs.
Aannames over het verbreken van het vasten. De fotograaf heeft geen foto’s gemaakt op het moment dat het vasten werd verbroken, dan wel het moment dat de Magrib, het avondgebed werd gehouden. Het moment dat het plein er geheel anders uit ziet. Deels leger, dan wel dat aan de andere zijde kleden op de grond liggen en vele samen aan het bidden zijn. Ook zijn er geen foto’s gedeeld dat ieder aanwezige dadels ontvangt, met water en of flesje Laban, een melkproduct. Wat betreft roken in Libië. Timing is belangrijk, de mannen roken echt wel. Alleen vele roken in zijn geheel niet. Een conclusie trekken vanuit een moment opname, is dan absoluut niet te maken.
Het hele artikel is vol met onjuistheden. Inclusief de locatie van de voetbalwedstrijd dat in Benghazi werd gehouden. In het Shahada Benina stadion. Waarbij shahada inderdaad martelaar betekent. In de jaren heb ik vele soortgelijke artikelen vol met onjuistheden over Libië voorbij zien komen. Aangevuld met onjuistheden door onvolledige informatie, waardoor de informatie incorrect was. Of het nu gaat over de politieke ontwikkelingen, migratie of een voetbalwedstrijd. Menig journalist heeft toch echt nog de uitdaging zich verder in Libië te verdiepen.
Wat betreft de laatste aanname van de journalist dat men niet heeft gejuicht. Zowel die avond, als later stond het hele land aardig op zijn kop. Werd overal door het land gefeest.
Voor een impressie van voetbalkijkers is hier een video
Tripoli Martyr Square en een video van de verliezende partij nadat men terug was in Tripoli
Power of Diversity 