Geen idee of het normaal is, maar het aantal keren dat ik baal van mijn eigen hersenen is niet te tellen. De uitdaging: accepteer wie je bent is bij mij dan ook nog steeds een uitdaging. Niet alleen met betrekking tot acceptatie. Ook de vraag: ‘Wie ben ik?’ Is nog open.
Tegelijk is dat niet echt waar. De analyse is behoorlijk compleet realiseer ik mij. Terug bij acceptatie. Waarom is het zo moeilijk te accepteren wie ik ben?
Jaren terug tijdens een coaching sessie kreeg ik de opdracht een boom te maken over mijzelf. Wie ben ik? Kwaliteiten, vervormingen, gekoppeld aan voorbeelden. De coach was alleen erg verbaasd over het resultaat. Ik had niet alleen de opdracht uitgewerkt, maar letterlijk tot in detail. Terug naar jaren terug, zoals een boom groeit. Ofwel nuchter een antwoordt geven is te doen. Op basis van kennis en feiten weet ik dat het dan ook klopt en dan toch…
Ik schijn in verhouding een behoorlijk geheugen te hebben, met een groot opslag capaciteit. Het aantal keren dat ik de opmerking heb gehoord ‘vraag maar aan Yvonne, die weet het wel’ is in elk geval onnoemelijk. Of het nu op mijn werk was bij het Rode Kruis of er buiten en nu. Alleen lijkt dit ook een handicap te zijn. Ik hoef het niet op te slagen op een computer, want mijn brein is de computer. Hierdoor is het niet alleen opgeslagen, maar worden er ook verbanden gemaakt met nieuwe info. Geregeld ook verbanden die nieuw zijn. Niet alleen voor mij, maar ook voor anderen. Verbanden die vanuit mijn hersenen logisch lijken, maar voor anderen dan als groot onzin overkomt. Of onmogelijk of …. Geen idee, het helpt in elk geval niet in mijn geloofwaardigheid.
Dit alles is niet het enige. Mijn houding richting anderen, mijn communicatie maakt dat ik ontzettend veel mensen spreek en zie. Mijn bewustzijn is vaak ook groter dan anderen. Men heeft de kennis, maar heeft het niet in de eerste lijn van opname, wat het bewustzijn is. Een verandering, een opname kan alleen via het bewustzijn. Voor mij gewoon, maar vele anderen zetten het in de kennis vak en daar blijft het dan meestal. Alleen kennis levert geen beweging op, je weet het dan. Wat ga je daarna met de kennis doen? Daarin zit de uitdaging.
Waar ik ook kom, men begroet mij uitgebreid als mij al eerder heeft gezien. Klaagt dat ik er een tijd niet ben geweest, etc. Berichten en belletjes van mensen dat men mij mist. Locaties waar ik voor het eerst kom, ook dat is een gesprek geen uitdaging. Soms komt men op mij af, maar ook geregeld dat ik begin. Dit alles levert veel kennis op. Hoe ziet men iets, ervaart men, maar ook verhalen van pijn, frustratie of jongeren die de uitdaging hebben om meer ruimte te krijgen van hun ouders. Alleen ook de ouders die vertellen welke uitdagingen zij ervaren. Door in het gesprek een noot van de andere zijde neer te leggen lukt het geregeld om rust te creeeren bij de ander met betrekking tot de situatie waar men in verkeerd. Of zoals van de week dat een jonge vrouw vertelt dat ze trots is dat het haar gelukt is om alleen te reizen. Iets wat heel wat tijd en gesprekken heeft gekost met haar vader. Waarbij ik haar vertel dat dit juist is, maar dat ook haar vader trots op zichzelf kan zijn (hij is nu namelijk mega trots op haar) dat hij haar de ruimte heeft durven te geven. Waarop ik verbaasd word aangekeken, met direct daarna de reactie dat men het zo nog niet gezien heeft, maar ik wel volledig gelijk heb. Ze zou het dan ook aan haar vader vertellen dat ook hij trots moet zijn op zichzelf. Beiden hebben namelijk een behoorlijke verandering laten plaatsvinden. Voor beiden was het iets nieuws. Voor beiden dus een mega ervaring, alleen ligt de focus meestal op de jongere en niet de ouder. Jammer.
Als ik kennis deel via internet krijg ik vaak een reactie dat mijn mening, mijn ervaring er niet toe doet. Het is van een individu. Wat inderdaad juist is. Alleen wanneer ik zou zeggen dat ik mijn PHD zou doen op het moment, gekoppeld aan Libie, dan zou een reactie anders zijn. Nu zou ik dan alle info niet alleen moeten opslaan in mijn hoofd, maar ook pc voor bewijslast. Als ik aan onderzoeken vanuit Tilburg denk komen dan opnieuw vragen boven, maar goed. Ik vind het lastig om weggezet te worden als dom en naief. Ik vind het logisch dat men mij zo ziet en toch … Ook als ik met bewijzen kom ter onderbouwing, blijkt mijn kennis wegegezet te worden als … gevoelsmatige onzin, niet relevant, etc. Nu met 8 jaar dagelijks onderzoek, zowel geschiedenis van Libie, de Libiers, maar ook mijn al eerdere kennis met betrekking tot communicatie, gedrag, de mens, algemene ontwikkelingen alles lijkt niet van belang, omdat ik niet vanuit een gangbare lijn communiceer. Ik ben een aardige vrouw, weet ook wel wat, maar ….. en deze maar daar heb ik zoveel moeite mee. Daar niemand er werkelijk een antwoordt op heeft. Het is een gevoel. Kennis, waarden, gedrag alles komt terecht in het hokje: ok of niets mis mee. Vaak soms zelfs integendeel en dan toch ….
Dat ongrijpbare in mij. Ik zal er naar blijven zoeken. Ik ben al aangepast met betrekking tot het ongrijpbare, maar nog niet genoeg. Het lastige is dat ik dat ook niet helemaal wil. Ik wil niet vanuit het negatieve communiceren, vanuit angst. Ik werk vanuit vertrouwen. Ik zie mogelijkheden. Ik ken de complexiteit, maar ook de kleine stapjes om verder te komen vanuit deze complexiteit. Ik zal nooit een journalist of schrijver worden. Tegelijk zou ik het wel fijn vinden om meer gehoord te worden. Juist omdat ik weet dat ik in een uitzonderlijke positie zit. Ik zit letterlijk in een samenleving dat voor zovele onbekend is. Een enkele is even geweest, kent incidenten, maar niet of nauwelijks verbanden, achtergronden en begrip hiervoor. We hebben niet voor niets op school ook lessen in begrijpelijk lezen. Ik durf te zeggen dat ik niet alleen Libie ken, maar ook begrijp. Waarbij ik de kennis heb door observatie te hebben geleerd welke (latente) kwaliteiten men bezit, door te luisteren voor welke uitdagingen men staat en gaat. Dat is dus meer dan het zien wat gebeurd, wat veelal gekoppeld kan worden aan de valkuilen. De valkuilen van hoop, extreme verlangen, wantrouwen en zoveel meer. Ik heb de verbanden vanuit de valkuilen gezien, vanuit de kwaliteiten, de uitdagingen en ook de allergie. De herkenning, de verbazing bij de Libier tijdens een gesprek. Ik weet dat mijn kennis geen onzin is. Ik weet alleen ook dat ik meer met deze kennis zou willen doen. Meer mensen er mee zou willen bereiken. Niet om zelf bekend te worden, graag iemand anders. Alleen wel de kennis te hebben dat met de kennis andere resultaten kunnen worden geboekt. Meer begrip levert nog altijd meer rust op en rust levert meer ruimte op voor samenwerken. Samenwerken om tot positieve duurzame resultaten te kunnen komen voor IEDER. Dat zou ik graag willen
Wat heeft dit alles te maken met acceptatie wie ik ben? Heel gewoon, ik zit nog steeds op een eiland ‘onzin’ te verkopen en dat voelt beroerd.
Power of Diversity 