Verandering is moeilijk en zwaar. Net als direct na een geboorte een baby iets van zijn gewicht verliest, is de eerste periode na een (grote) verandering vaak slechter dan er voor. Voordat iedereen de rust en een nieuwe plek heeft gevonden, weet wat de nieuwe regels zijn, hoe deze in te passen zijn, gaat een hele tijd voorbij. Wat als men helemaal geen regels meer heeft. Helemaal geen mensen meer heeft (of vertrouwt) die de oude regels kennen.
Ondertussen heeft u vast een beeld wat voor chaos en mogelijk extra onrust hierdoor kan ontstaan. Dit is nu de situatie waar de landen van de Arabische Lente mee te maken hebben. Zeker Libië is hierin een goed voorbeeld. Nooit is het land zo onrustig en chaotisch geweest als nu.
Even naar de metafoor: de baby
Elke dag krijgt de baby heel voorzichtig, want het had een flinke achterstand bij de geboorte, een beetje voeding/medicatie. Heel voorzichtig, want men weet niet wat aanslaat. Soms moet men gauw stoppen, herstellen en iets anders proberen. Goed blijven kijken hoe het kind reageert, luisteren, kijken, checken en beslissen wat te doen. Elke keer maar weer. Elk uur, elke dag tot het moment bereikt wordt dat er voorzichtig en waarneembaar een herstel optreedt. Op het moment dat men voorzichtig durft te vertrouwen dat het kind gezond opgroeit, is er nog steeds een lange weg te gaan. Nog steeds kan er elke dag iets gebeuren. Vanuit het kind, het kan ziek worden, gepest worden, het kan een ongeluk krijgen. Altijd zal er een zorg zijn.
Weer terug naar, in dit geval, Libië.
Libië zit nog steeds in de periode van direct na de geboorte. Het land heeft nog nooit zoveel onrust, gevaar en wanorde als nu gekend. Hoewel een overgrote groep van de bevolking nog steeds blij is met het gegeven dat Gadaffi niet meer aan de macht is, is er ook een gevoel van onzekerheid bij veel mensen. De hoop is groot, de gedrevenheid om te overleven en te komen tot een democratie is groot. De euforie van de geboorte is ondertussen gezakt. De hoop en gedrevenheid is nog aanwezig, maar de onzekerheid neemt toe. Bij velen is het geloof in een positieve afloop nog steeds aanwezig, maar de praktijk van de dag maakt het heel erg zwaar. Het onveilige gevoel van toen waar men niet vrij zijn mening kon geven, maar wel waar de goudhandelaar de deur open liet als hij naar het gebed ging is een heel ander onveilig gevoel van nu. De politie, het leger, de overheid, die weliswaar gekozen is door de bevolking, ze hebben nog niet de kracht en overwicht op het anarchisme van na de revolutie. Om enigszins de situatie te reguleren, zijn er in het verleden afspraken gemaakt en groepen ontstaan die nu in de eerste stappen van de ontwikkeling een belemmering vormen. Hoe ga je zoiets omzetten? Daarbij is er nog steeds een ander verleden te verwerken. Het verleden van de processen, afspraken, gevoel/gedrag van de burgers in de Gadaffi-periode. Continu moet men dus testen, kijken, luisteren, proberen en veranderen. Dat terwijl de behoefte aan zekerheid zo groot is. Heel voorzichtig zijn er zeer kleine stapjes vooruit. Zijn deze al concreet voelbaar en waarneembaar? Nee. Sterker nog, de kans is groot dat in de komende periode de onrust nog iets gaat toenemen. De groepen die in de eerste periode macht hadden, gaan in de komende periode meer merken dat hun macht en zeggenschap is stopgezet. De kans op weerstand hierbij is aanwezig. Tevens wordt nu de zichtbare basis (grondwet) gebouwd, ook dat zal de nodige onrust opleveren
De grens van stabiel opgroeien is in Libië nog niet bereikt. Dat zal ook nog even duren. De uitdaging is groot. Met de vele Libiërs in het land (en daarbuiten) die durven te vertrouwen, de durf te hebben te leren en te veranderen is de kans zeer groot dat hun gestelde doelen van democratie, een land van gelijkheid en transparantie behaald zullen worden.
Power of Diversity 