Voor mij een hele bijzondere geboorte

Tijd vliegt voorbij en toch zijn er herinneringen, gevoelens die gelijk zijn als een ‘nu’ moment. In de loop van de jaren heb ik vele moeilijke momenten mogen ervaren en zit ik niet direct op meer te wachten. Van andere momenten geniet ik nog zeer regelmatig. Eén is van 2000, maar begint eigenlijk al in 1999.

Tweede Pinksterdag 2000. Samen met mijn man slaap ik bij mijn ouders, wanneer in alle vroegte op de deur geklopt wordt. Mijn moeder vertelt dat er telefoon is geweest. Mijn zusje heeft gebeld, het is zover. Voordat ze is uitgesproken ben ik al onderweg naar de douche om vervolgens zo snel mogelijk naar mijn zusje te gaan. Uren ervoor zijn de weeën al begonnen en waar we niet verbaasd over zijn is dat zij iedereen gewoon heeft laten doorslapen (ook haar partner), want ze kunnen toch niets doen. Totdat ze denkt dat 07:00 uur een redelijke tijd is om wakker te worden. De tijden tussen de weeën geven aan dat het nog wel even kan gaan duren, maar in elk geval is iedereen gewaarschuwd. Wat moet dat overigens ongelooflijk stressvol voor mijn ouders zijn geweest. Weten dat je jongste dochter gaat bevallen en vervolgens op afstand moeten wachten tot je meer weet. Hoe stressvol blijkt later wel.

Als ik even later aankom, loopt mijn zusje door de kamer en zit haar vriend op de bank. We mogen en kunnen niets doen. Sterker nog, ze is het liefst alleen. Helaas geen onbekend verschijnsel. Aangezien ik weet dat dit werkelijk zo is, probeer ik andere dingetjes te doen, met ondertussen af en toe even kijken of ze ergens behoefte aan heeft en/of weer een koud/fris doek brengen, iets wat ze erg lekker vindt. Beneden drinken haar vriend en ik koffie/thee, want alles is verder klaar. Maar dan opeens gaat het best snel, snel de verloskundige gebeld. Ze komt er aan. Dan is het tijd voor een heel mooi en bijzonder moment. Hoewel, om eerlijk te zijn was die al voorgegaan door enkele andere.

Oktober 1999. Ik krijg een telefoontje van mijn zusje. Elk telefoontje van haar is nog steeds een verrassing en een enorm groot plezier. We hebben eigenlijk jaren weinig tot geen contact gehad. Eigenlijk van kinds af aan. We waren dan ook heel erg verschillend. Ik ben dan ook blij dat dit al enkele jaren aan het veranderen is, alleen dit telefoontje had ik nooit verwacht. Enigszins niet wetend hoe en wat, komt het verhaal. Mijn zusje geeft aan dat ze denkt zwanger te zijn. “Hoe kan ik dat zeker weten?”, vraagt ze. “Weet jij dat?” Helaas konden mijn man en ik geen kinderen krijgen en kon ik niets uit persoonlijke ervaring vertellen (hoewel?). Eerst moet ik toch wel even bijkomen van de gedachte dat ze mogelijk zwanger is. Zij? Ik heb haar nog nooit, maar dan ook nooit over een kind gehoord of met kinderen bezig gezien. Dan nu …. mogelijk zwanger. Bij navraag blijkt het zeker geen ongelukje te zijn en hoopt ze ook wel dat het zo is. Ze had ondertussen al een test gedaan, maar die gaf negatief aan. Alleen was ze nog niet ongesteld geworden en haar lichaam voelde anders aan dan anders. Ofwel de test gaf negatief aan, maar haar lijf leek iets anders door te geven. Helaas, een tweede test gaf ook negatief aan. Omdat ze niet ongesteld werd en haar lijf mogelijke signalen afgaf van een zwangerschap, heeft ze een afspraak gemaakt bij de huisarts.
Zo betrouwbaar kan je lijf zijn, je gevoel, want de huisarts kon later alsnog aangeven dat mijn zusje inderdaad wel zwanger was. Wat een ervaring. Wat een gevoel. Een feest, maar ook … mijn zusje die een kind krijgt. Wat is ze blij en wat verrassend voor mij (en vele anderen) om dat mee te mogen maken. Je ziet dat ze er intens mee bezig is, met zorg en aandacht. Genieten en angst: zal alles goed gaan. Ook vindt ze het wel erg dat zij zwanger is en ik niet. Ik, ik kan alleen genieten. Genieten van haar vreugde en de luxe dat ze mij mee laat genieten. Ik mag dan ook mee naar controles, hoor het hartje, zie het bewegen via een echo, prachtig.

Nee, ik ben nooit zwanger geweest. Ik had dat super, super graag gewild. Zelf een kind dragen, voelen. Helaas is het anders gegaan en had ik verder nog één wens: genieten van andere kinderen. Dat ging dan ook erg goed (nog steeds gelukkig). Vele vrienden die mij/ons mee lieten genieten. Ons bewust al zeer vroeg over hun zwangerschap en/of geboorte informeerden. Een voorrecht, maar ook fantastisch. Alleen een zwangerschap, een bevalling ….dat had ik nog nooit meegemaakt en stond ondertussen wel op mijn lijstje. Als ik het zelf niet kon ondergaan, dan leek het mij heel mooi en bijzonder om één bij te wonen. Weken en maanden gingen voorbij en zeer regelmatig kwam de gedachte: zal ik haar vragen? Durf ik dat? Ik was mij dan ook aan het voorbereiden om DE vraag te stellen: “mag ik bij je bevalling aanwezig zijn?” Alleen tot mijn ongelooflijk grote verrassing en verbijstering hoefde ik het niet te vragen. Mijn zusje … mijn zusje waar ik jarenlang weinig tot geen (gevoels)contact mee had. Iets wat zij meestal afhield, vroeg mij of ik bij haar bevalling wilde zijn. Wat een prachtig moment. Midden op straat in een telefooncel komt de vraag. “Zou je bij de bevalling willen zijn?” Mijn reactie is te raden. Natuurlijk wil ik dat. Alle emoties die te bedenken zijn gingen door mij heen, met daarbij de diverse tranen over mijn wangen. Ontzettend vreemd, niet te bevatten. Zij zwanger. Al vroeg, zeer vroeg mocht ik meegenieten en dan nu ook de bevalling bijwonen. De bevalling van mijn eigen zusje. Bij navraag, volgens haar om mij de gelegenheid te bieden een bevalling bij te wonen. We hadden het er nooit over gehad. Zij wist mijn vraag/gedachte niet. Zij stond niet echt bekend als een invoelend persoon. In elk geval niet naar mij of andere familieleden toe. Dan zo’n vraag of zoals zij het aangaf, aanbod. Ja, ik wil er wel bij zijn. Heel erg graag. Wat bijzonder. Nog steeds en dat zal nooit veranderen, ervaar ik het als een voorrecht. In de tussenliggende tijd zal er niets veranderen en blijf ik heerlijk meegenieten, zoals ik de gehele tijd al deed. Natuurlijk ook samen kijken naar babyspullen. Voor de kamer, voor het kind zelf en zeer regelmatig telefonisch contact met elkaar om door te nemen hoe het met haar was. Hoewel ze op een gegeven moment wel rustig aan moest doen, omdat het kind een groeiachterstand had, ging het met de moeder goed. Waarbij aan het eind, net als alle aanstaande moeders, het kind wel mocht komen.

De bevalling lijkt voorspoedig te verlopen. Opeens gaat de ontsluiting snel en mag mijn zusje persen. Naast de verloskundige mag ik zeggen dat ik als eerste het kind heb gezien en heb mogen constateren dat het niet kaal was. Niet heel veel later is het zo ver. Het is helemaal buiten op de wereld nog niet los en alleen, maar …. het meisje mag haar vreugdegroet of haar onvrede laten horen. Doet ze dan ook keurig. Mama mag snel kijken of alles erop zit. Het enige dat zij los kan laten is ‘dat de pootjes zo klein zijn’. Ehm, mama dit is je dochter en niet één van de katten. Ofwel, nieuw taalgebruik is gewenst. Hoewel dit wel meer plezier oplevert en voor onze meid nog steeds een prachtig anekdote is. Hoe onwerkelijk is dit alles, maar ja … nog even doorzetten. Je dochter ligt lekker op je buik, nu mag de vader zijn knipkunsten laten zien. Daarna zal je dochter het alleen moeten doen. Met jullie liefde en hulp (en voeding) zal zij het moeten doen. Daarbij heb ik de belofte gedaan om als het mag en kan, jullie te helpen. Ik kan in elk geval zeggen dat ook ik al voor de geboorte van haar hield en dat dat nooit zal veranderen. Maar dan nu de placenta. Oeps, ik geloof dat de verloskundige opeens haast had. Ze trok dan ook even te hard aan de navelstreng waardoor deze brak. Bloed overal door de kamer, maar gelukkig lukte het haar daarna alsnog de placenta in zijn geheel te verwijderen.

Zoals vele weten, is een bevalling niet mooi, maar wel heel en heel bijzonder. Nadat de placenta er uit is, moeten we maar eerst opa en oma bellen. Althans mama belt. Ondertussen heeft de verloskundige het meissie gecontroleerd en is alles helemaal in orde. Gelukkig heeft ze snel wat kleertjes aan, waarna mama een wasbeurt kan krijgen. Ik krijg het voorrecht om het meissie vast te houden en naar beneden te brengen (voor even). In de afwachting van opa en oma (en oom). Die komen dan al snel. Opa voorop, met staalblauwe ogen. Bij emotie worden ogen namelijk alleen maar helderder en helderder dan dit was niet mogelijk. Hij loopt mij dan ook zo voorbij (en ook dus zijn kleindochter). Hij wil direct naar boven naar zijn dochter. Kijken of het goed met haar gaat. Geduld opa, ze wordt nu opgefrist, ga maar eerst genieten van je kleindochter. Opa en oma (en oom) doen dat dan ook zeker, maar opa en oma willen toch ook wel heel graag naar hun eigen dochter. Gelukkig mag dat snel. Ondertussen is oma toch ook best wel bezig met haar kleindochter. Houd je haar wel goed vast? Je moet haar hoofd wel goed ondersteunen, hoor? Ja mam, komt goed. Als dat verhipte kind zich ook een beetje wil gedragen althans. Vanaf het eerste moment dat ze buiten was, is ze namelijk drukdoende geweest de wereld te observeren. Nu is het bekend dat pasgeborene niets zien. Ik ben dan wel heel erg nieuwsgierig waar dit kind mee bezig was, want kijken was het zeker. Alleen wat en hoeveel ze waarnam, dat zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. De hele tijd tilt ze haar hoofd op als ze op de buik van haar moeder ligt. Rondkijken en dus ook als ze in mijn armen ligt. Ik houd haar hoofd vast, maar als zij hem eruit tilt, blijft er maar één ding over:. zorgen dat het niet achterover klapt. Sommige dingen kan je niet aanleren. In dit geval kan je absoluut met zekerheid zeggen dat dit meisje een observeerder is. Waarnemen en naar wat later blijkt, aansluitend een denker.

Dit alles is ondertussen diverse jaren geleden. De geboorte was bijzonder. De liefde die ik daarna van mijn zusje naar haar dochter zag gaan. Ze was gewoon verliefd op haar eigen kind, het was prachtig om te ervaren. Ik kon mijn zusje geen ongelijk geven. Nog steeds mag ik veel van dat meisje genieten. Dat het een bijzonder kind is, is gebleken in de loop van de jaren. Ze heeft hele moeilijke en zware jaren gehad. Ongetwijfeld zal zij nog wel eens terug (moeten) gaan naar deze periode. Ik kan alleen maar aangeven, dat zij mijn held is. Het is een ontzettend mooi en liefdevol kind. Een krachtig kind. Eén die nu volop bezig is zichzelf verder te ontwikkelen. Niet alleen voor anderen, maar meer voor zichzelf. Het waarom is nog niet voor haar duidelijk. Voor mij/ons is die er al wel. Ze is gewoon een pracht mens, één die enorm trots op zichzelf mag zijn. Net als bij elk mensenkind is de nieuwsgierigheid groot. Wat en hoe zal zij zich verder ontwikkelen? Daarbij is voor mij maar één ding belangrijk: dat de ontwikkeling zoals hij nu is, zich voortzet. Ze is gelukkig, heeft haar momenten, maar is en blijft nieuwsgierig.

Meisje, je bent en blijft mijn Kanjer.